Ne bakıyorsun öyle gözlerimin içine içine, canımı alacak gibi? Çok yüksek sesle konuşma. Biraz az konuş. Her lafından sonra da sanki oyuncuymuşsun gibi büyük büyük el kol hareketleri, mimikler yapma. Şirin falan olmuyorsun. Öyle yapınca dünyanın en büyük yalancısı gibi geliyorsun gözüme. Sanki en büyük yalanları en kusursuz şekilde söyleyebilirmişsin gibi…

Konuşacak konu bulma uzmanı mısın sen? Nasıl bu kadar hızlı hızlı, takılmadan, sanki önceden ezberlemiş gibi anlatabiliyorsun? Kaç bin kere yeni insan tanıdın? Daha önce kaç kişiye daha bahsettin bunlardan? Bu verdiğin sırları onlara da verdin mi? Her yeni tanıdığın birilerine anlattıklarından mı, yoksa gerçekten özel bir şeyler mi bunlar? Özel bir şeyler değilse üstüne düşünmeyeceğim çünkü. Bir daha da bana herkese verdiğin sırlarından verme mümkünse. Çok iyi tanımadığın birisiyle nasıl bu kadar içli dışlı olabiliyorsun? Herkese davrandığın gibi davranma bana. Soğuyorum bak senden. Yoksa sen haber spikeri falan mısın? Ara sıra filmlerdeki gibi kekelemen gerekmiyor mu? Büyük aşklar başlarken arada sırada heyecandan yanaklar kızarır, konuşulamaz haberin olsun. Bizim aramızda neden hiç sessizlik olmuyor? Susarsak sıkılıp gideceğimden mi korkuyorsun? Bu aptalca hareketlerinin sebebi bu mu? Bu tek kişilik gösterinin arkasında kocaman bir hüzün var, değil mi? Sen çok sevilmedin mi? Çok sevilmek için çok sevmeye çalışanlardan mısın sen? Öyle galiba. Parmaklarımla dudaklarına dokunsam bir daha konuşmamaya razı olacakmışsın gibi…

Bu anlattıkların sen değilsin. Vazgeç. İyi adamlar bunlara kanmazlar. Anlattığın kadar mutlu olmadığın o kadar belli oluyor ki gözlerinden… Bütün zırhların paramparça olmuş çoktan. Kalbin çok kırılmış. Alışmışsın artık kırık kalple yaşamaya. Sen gizlemeye çalıştıkça gözlerin ele veriyor seni. Söylediğin her şey bir uğultu gibi geliyor kulağıma. Gözlerin başka şeyler anlatıyor çünkü. Her taraf bulanıklaşıyor. Birisi sana bir adım gelsin diye, sen koşar adım ona gittin değil mi her seferinde? Ve her hevesle koştuğunda o yolun sonunda seni bekleyen birisinin olmadığını görünce dizlerinin üstüne çöküp kaldın, değil mi? Ve her çöküp kaldığında yine kendi kendine kalkıp devam ettin yola… Ama hiç vazgeçmemişsin sevmekten. Çok cesursun, imrendim biraz sana. Kendi yaralarını kendin sarmayı öğrendiğinden beri sevmekten korkmuyorsun…

Olmadığın biri gibi görünmeye çalışmak sana yakışmıyor. Gemisin sen. Küçük masum pembe bir gemi. Fırtınası, dalgası hiç eksik olmayan bir okyanusta yaşıyorsun. Sığındığın her limandan kovula kovula dalgalarla baş etmeyi öğrenmişsin aslında. Öğrenmişsin ama yine de hiç vazgeçmemişsin liman aramaktan. Küsmemişsin hiç. ‘Bir bildiği vardır’ diyip açılmışsın yine maviliklere. Şimdiden kıskandım seni kayıtsız artsız kabul edecek o limanı. Evet, öyle bir liman var, ve sen onu eninde sonunda bulacaksın. Kapatacaksın motorlarını, fırtına dinecek. Yorulmayacaksın artık. Ve yavaş yavaş kendine demirlemiş diğer bütün gemileri yollayacak o liman. Bir tek sen yeteceksin ona…

Kimden aldın sen bu gözleri, böyle sevgiyi? Annenden mi, babandan mı? Onlar bu hallerini bilselerdi çok üzülürlerdi herhalde. Seni üzenleri hiç affetmezlerdi. O kalbini kıranlar şimdi çoktan unuttu belki seni. Ama senin üzerine titreyecek o kişi dünyanın en şanslı adamı olacak. Seni iyi bir adam sevecek. Ve iyi adamlar kadınları asla üzmezler…

Bütün bunları nereden mi biliyorum? Dedim ya, gözlerinden. Ağız konuşur ama gözler anlatır…

instagram: mertser